Κάθομαι στον καναπέ, μία από τις πολλές στιγμές αυτές τις μέρες που περνάμε στον καναπέ και οι σκέψεις με κατακλύζουν. Ζούμε στιγμές που πριν μερικές μέρες φάνταζαν επιστημονική φαντασία. Αλλά όπως στις καλές ταινίες, οι πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες είναι βγαλμένες από την ίδια την ζωή. Μέσα σε ένα κλίμα ανασφάλειας, φόβου, στεναχώριας και απέραντης σκέψης συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Και κυρίως εγώ ή ίδια.

Όλα αυτά που δεν εκτιμούσα αρκετά με κατακλύζουν σαν χείμαρρος σε έξαρση και πράγματα που λαχταρούσε η ψυχή μου έμπαιναν διαρκώς στο πάγο. Γιατί άλλα πράγματα φάνταζαν πιο σημαντικά. Και έρχεται αυτή η ημέρα και συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά που λαχταρούσε και ακόμη λαχταρά η ψυχή μου είναι τα πιο σημαντικά. Αυτή η χαλαρή βόλτα για κουβέντα με έναν άνθρωπο που αγαπώ, αυτά τα ταξίδια που μπήκαν στον πάγο γιατί δεν ήταν καλή η στιγμή, γιατί τα χρήματα δεν ήταν αρκετά γιατί ο χρόνος δεν έφτανε. Και περιτριγυρίζουν την σκέψη μου όλα αυτά για τα οποία απολογήθηκα, ενώ μέσα μου έβραζα, όλα αυτά για το οποία δεν έδινα δεκάρα αλλά συνέχιζα να κάνω γιατί έπρεπε.

Και έρχεται μία νύχτα – γιατί όλες αυτές οι σκέψεις έρχονται στην επιφάνεια την νύχτα που η σιωπή είναι εκκωφαντική – και αναρωτιέσαι που πήγαν όλα αυτά που σου έδιναν χαρά, που σου έδιναν σκοπό, που σε έκαναν να πετάγεσαι από το κρεβάτι με όρεξη; Και τα ψάχνεις μέχρι να σε πάρει ο ύπνος και να ξεχαστούν σαν μακρινό όνειρο. Το σημαντικό όμως είναι ότι μέσα από αυτές τις εκκωφαντικές σιωπές, τις ώρες που περνάς με τον εαυτό σου, μέσα από αυτές θα δεις καθαρά. Θα δεις όλα αυτά που δεν εκτιμούσες αρκετά. Το χαχανιτό της μάνας σου όταν της έλεγες τον πόνο σου και αυτή σου έλεγε ότι θα περάσει, την φωνή του πατέρα σου να σου λέει «ψυχραιμία», την φίλη που σε πήρε ένα τηλέφωνο να δεις αν είσαι καλά και αν χρειάζεσαι κάτι. Το παγωμένο καρπούζι στην παραλία το καλοκαίρι, τις μυρωδιές από την κουζίνα όταν μπαίνεις σπίτι και σε περιμένει ένα ζεστό πιάτο φαγητό. Αλλά και τα άλλα που δεν εκτίμησες, ενώ κυνηγούσες περισσότερα.

Το κάλεσμα για περιπέτειες που νόμιζες ότι δεν σου άξιζε. Τα μέρη που λαχταρούν τα μάτια σου να δουν και τα έσπρωξες μακριά γιατί σου είπαν ότι αυτά είναι πολυτέλειες. Η μόνη πολυτέλεια είναι να σου δόθηκε ζωή και να μην την ζεις. Κάθομαι στον καναπέ και σκέφτομαι ότι όλα θα πάνε καλά. Ακόμη και αν περάσουν πολλές μέρες ακόμη στους τέσσερις τοίχους, στο τέλος θα πάνε όλα καλά. Ο τροχός θα συνεχίσει να γυρίζει. Και τότε θα κυνηγήσω τις περιπέτειες που λαχταρά η ψυχή μου, θα ακούσω τον «τρελό» εαυτό μου, αυτόν που θέλει να «σαλπάρει» για να δει τον κόσμο. Πρώτα όμως θα δώσω ένα φιλί σε όλους αυτούς που αγαπώ και θα τους σφίξω στην αγκαλιά μου μέχρι την αντάμωση.