22 Οκτ Στο Μάτσου Πίτσου με τα πόδια! Μία εμπειρία ζωής.
Αυτή η χρονιά ήταν γεμάτη προορισμούς που θέλαμε να επισκεφθούμε καιρό. Ακόμη μερικές φορές γυρνώντας τον χρόνο πίσω σκεφτόμαστε, παρ’ όλες τις δυσκολίες που κουβαλάει μαζί της η ζωή, πόσο τυχεροί ήμασταν που ζήσαμε κάποια πράγματα. Παρόλο που τη στιγμή που τα ζεις μπορεί να μην το συνειδητοποιείς καν. Μία τέτοια εμπειρία ήταν να ανέβουμε στο Μάτσου Πίτσου με τα πόδια. Μία extreme εμπειρία που για να είμαστε ειλικρινής προέκυψε τελείως τυχαία. Όντας λοιπόν απροετοίμαστοι δεχθήκαμε την πρόκληση να περπατήσουμε για 4 ημέρες με τελικό στόχο να φτάσουμε στο Μάτσου Πίτσου.
Μία εμπειρία ζωής! |
LOCATION
Ταξιδιωτική Ασφάλεια
YABA EBOOK
YABA T-shirts & Hoodies
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε ότι δεν είμαστε οι πιο fit άνθρωποι, παρόλο που παλαιότερα γυμναζόμασταν πολύ, τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε παραμελήσει αυτό το κομμάτι. Έχοντας αυτό στο νου μας, ένα κομμάτι μας φοβόταν ότι το να ανέβουμε το Μάτσου Πίτσου με τα πόδια δεν ήταν η καλύτερη ιδέα. Και πίστεψέ μας από μία άποψη δεν είχαμε άδικο. Στην διάρκεια αυτών των μόλις 4 ημερών, υπήρχαν νεύρα, κλάματα, πόνος αλλά την ίδια στιγμή υπήρχε πείσμα, ενθουσιασμός και breathtaking moments. Όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα, σαν τρενάκι roller coaster. Από την άλλη όμως αυτό δεν είναι και η ίδια η ζωή;
Οι μεγαλύτερες προκλήσεις.
Όπως κάθε λίγο πιο extreme εμπειρία έτσι και αυτή είχε τις δικές τις προκλήσεις. Μπορεί να μην ήταν ανάβαση στο Everest, αλλά για τον καθένα από εμάς το κάθε «βουνό» που «κατακτά» στην ζωή είναι μία προσωπική επιτυχία. Όχι επιτυχία από αυτές που κολλάς στον τοίχο του γραφείου σου, αλλά από αυτές που σε κάνουν πιο δυνατό, με μεγαλύτερη αντοχή και αυτοπεποίθηση γι΄αυτά που θα έρθουν. Ας μιλήσουμε όμως για το ίδιο το trek και τις προκλήσεις που αντιμετωπίσαμε. Το νούμερο ένα ήταν ο πόνος. Αυτό διότι η ανάβαση προς το Μάτσου Πίτσου είναι ουσιαστικά ένα μονοπάτι γεμάτο τεράστια σκαλοπάτια, που άλλοτε τα ανεβαίνεις και άλλοτε τα κατεβαίνεις μέχρι να φτάσεις στον τελικό σου προορισμό. Όπως αποδείχθηκε τα πόδια μας και ιδίως τα γόνατά μας σε κάποια σημείο είπαν enough! Από εκείνο το σημείο και μετά συνεχίζεις με την δύναμη του νου. Ακόμη θυμάμαι να μιλάω στον εαυτό που και να λέω «τώρα σηκώνεις, τώρα πατάς», εννοώντας βεβαίως τα πόδια μου.
Έπειτα είναι ο καιρός! Η χειρότερη στιγμή που πραγματικά σκεφτήκαμε ότι το να πάμε στο Μάτσου Πίτσου με τα πόδια δεν ήταν καλή ιδέα ήταν όταν βρισκόμασταν σε ένα δύσκολο κομμάτι ανάβασης και έβρεχε ασταμάτητα. Και παρόλο που φορούσαμε αδιάβροχα και όλα τα απαραίτητα, έμπαινε νερό σε σημεία που δεν θέλεις να μπουν. Παράλληλα ζεσταινόσουν από την ανάβαση, κρύωνες από την βροχή και γενικά σου έφταιγαν όλα. Μέχρι που ξαφνικά σταμάτησε η βροχή και σταματήσαμε να πάρουμε μία ανάσα. Εκεί, σε αυτό ακριβώς το σημείο αντικρίσαμε τόση ομορφιά γύρω μας που το συναίσθημα ήταν σχεδόν απόκοσμο. Εκτός από τον καιρό, υπήρχε και ένα άλλη μία πρόκληση που έπρεπε να ξεπεράσουμε. Το υψόμετρο. Το να περπατάς επί 10 ώρες σε ένα υψόμετρο πάνω από τα 4.000 μέτρα ήταν εξαντλητικό. Το οξυγόνο μειώνεται και η κάθε ανάσα γίνεται πιο δύσκολη.
Νιώθεις ότι κυριολεκτικά δεν υπάρχει οξυγόνο εκεί που είσαι. Το αποτέλεσμα ήταν βεβαίως σε κάθε τρία μέτρα να σταματάμε για να «πάρουμε ανάσα». Όσο όμως σταματάς τόσο πιο μακριά είσαι όχι μόνο από τον τελικό στόχο, αλλά και τον στόχο της ημέρας, να φτάσεις δηλαδή στο camp πριν νυχτώσει. Το camp ήταν η μικρότερη πρόκληση της εμπειρίας. Απ’ ότι αποδείχθηκε όταν πονάς και «παλεύεις» με τα φυσικά φαινόμενα, το ότι δεν θα κάνεις μπάνιο για 4 ημέρες και θα κοιμάσαι σε μία σκηνή που θα παλεύεις να κλείσεις καλά για να μην μπουν νερά είναι σχεδόν αμελητέο.
Δες επίσης : Πώς να ταξιδέψεις τον ΚΟΣΜΟ με έναν ελληνικό μισθό
Όλα αυτά που έκαναν αυτές τις προκλήσεις να αξίζουν.
Κάπου εδώ ένας σώφρων άνθρωπος θα αναρωτηθεί γιατί να ζήσεις μία τέτοια extreme εμπειρία. Γιατί να τα «τραβήξεις» όλα αυτά, όταν μπορείς να πας στο Μάτσου Πίτσου με το τρένο. Γιατί αξίζει! Αξίζει για όλες εκείνες τις στιγμές που η ομορφιά των Άνδεων μας έκανε να μείνουμε άφωνοι και μέσα στην σιωπή, ακουμπώντας ο ένας στον άλλον να θαυμάζουμε το μεγαλείο της φύσης. Αξίζει για όλες εκείνες τις «χαμένες» πόλεις των Ίνκας που συναντάς στον δρόμο, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι μα πως τις έχτισαν εδώ; Αξίζει για τις στιγμές γέλιου με τον Περουβιανό οδηγό μας, που μας έμαθε τόσα για την χώρα του. Μα κυρίως αξίζει γιατί αυτές οι λίγο πιο extreme εμπειρίες, αυτές που σε βγάζουν από το comfort zone σου είναι αυτές που σε εξελίσσουν, σε αλλάζουν και σου διδάσκουν τα μεγαλύτερα μαθήματα, αν είσαι θετικός να τα «αγκαλιάσεις». Την στιγμή που αντικρίσαμε το Μάτσου Πίτσου, συγκινηθήκαμε. Όχι γιατί θέλαμε πολύ να το δούμε (το θέλαμε η αλήθεια είναι), αλλά γιατί όταν φτάσαμε ήταν σαν να είχε ήδη εκπληρωθεί ο σκοπός αυτής της εμπειρίας.
Σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Και αυτό ήταν ένα διαφορετικό και γεμάτο προκλήσεις ταξίδι. Ο προορισμός πια δεν είχε τόση σημασία. Αν θα το ξανακάναμε, αλήθεια είναι δύσκολο να απαντήσουμε. Όταν έχει εκπληρωθεί ο σκοπός ίσως να μην υπάρχει νόημα πλέον. Ίσως τώρα σειρά έχουν νέες προκλήσεις, νέες extreme εμπειρίες, όποιες και αν είναι αυτές για τον καθένα μας. Σημασία έχει να βγεις εκεί έξω, να ζήσεις πράγματα που δεν το πίστευες ότι θα ζήσεις, να είσαι ανοιχτός στις προκλήσεις, να δώσεις μία ευκαιρία στον εαυτό σου να φτάσει εκεί που μπορεί να φτάσει.
#Lufthansa #LifeChangingExperiences
Διάβασε επίσης : Πως να επισκεφθείς το Machu Picchu. Ένας αναλυτικός οδηγός.
